همه بدبختی هامان کم بود
حالا کاشف به عمل آمده که معتاد هم شدیم
اگر از استخوان درد مدل این فیلمهای احمقانه ضد اعتیاد ایرانی نمی ترسیدم ترک می کردم
خودم را می بستم به تخت و خلاص
ولی پست فطرت ها بد خاطره ای از ترک اعتیاد گذاشته اند وسط چشمهامان
که تختی باشد و مادر پشت در انباری و پدر مهربان بی رحم و خواهری که یواشکی غذا بیاورد
و منی که فریاد بزنم
فریاد یزنم
فریاد بزنم
.
ولی گمانم راهش تخت و ورزش و قرص ضد اعتیاد و روانپزشک نیست
چیز دیگریست گمانم
اصلا راهی سراغ ندارید که با بالا نیامدن پیغامبر یاهو فشار خون ما افت نکند؟
یا حتی با بالا نیامدن صفحه همسایه ها اعصابمان به هم نریزد؟
خدایتان (اگر دارید!) خیر دهاد اگر راهی مرحمت فرمایید.
.
.
بی ربط:
از این پرتغال عوضی بدم می آد
از مربیش
از بازیکناش
از همشون
حتی تماشاچی هیجان انگیز هم نداشتن
هلند دوست داشتنی مغموم هیجان انگیز بیچاره نازنین من!