مدام خواستم ننویسم از حرف هایی که این روزها هست که: «دیدی آن چه که نباید؟»

خواستم ننویسم از چیزی که نباید و نشاید از آدمی که شاید و باید با دو واسطه آشنای هر کدام ماست و کافه نشینی ست نهایت دو میز آن طرف تر ما، امّا وقاحت از حدّ می گذرانند جماعت!

.

در حیرتم از آداب مردمی که به دنبال فیلم «سکس خواهر بهروز» فضای مجازی را شخم می زنند و نگاه نمی کنند که این خواهر بهروز نیست آن جا، انسانی است مثل خود ما (اگر که خودش باشد) که ستاره سینماست امّا نه ستاره سینمای پورنوی آن ها!

اصلا کسی یادش هست که در آن سریال لعنتی اسم زهرا امیرابراهیمی چه بود؟ همه از بهروز و شوکت و خواهر و دخترش حرف می زنند و این زهراست که وابسته شده به فرهنگ نداشته ایرانی که نرگس قهرمانش است و بهروز و شوکت ضدّ قهرمانش.

و زیاد نگذشته است از زمانی که کارگردان هندی دوره افتاده بود تا انتهای داستان فیلمش را تعریف کند برای جماعت هموطن که با نمایش فیلم سینما ها را آتش نزنند، که قهرمان خوب داستان در انتها می مرد و این به مذاق تماشاچی هندی خوش نمی آمد. قهرمان هندی باید که زنده بماند، حتی در فیلم!

هندی های بی اسطوره (تاریخ هند پر از خداست، اسطوره ندارند و کم دارند این جماعت قدیمی!) قهرمان که می سازند تا پرستشش نکنند دست بر نمی دارند و ما قهرمان می سازیم تا خرابش کنیم و اصلا برای همین قهرمان می سازیم، که هر که بالا رفت را با سر به زیرتربکشیم که اگر جز این بود برای هیچ کدام ما مهم نبود، مثل همان دختر دورگه ایرانی / سوئدی که پورن استار محبوبی هم هست و امّا قهرمان نیست و فراموش می شود به سرعت، فقط خواهر بهروز قهرمان ماست!

.

و اگر که این فیلم راست هم باشد، گناه زهرا چیست که عامدی و قاصدی، معرفت نداشته اش را به رخ کشیده است تا ثابت کند که چیزی بیش از حیوان نیست و مگر خود ما به وقت عشق بازی چه می کنیم جز آن چه آن ها می کنند و مگر جز این که تمنّای جسم و جان است این، که شاید قرار بوده روزگاری خاطره هاشان را بیاراید و امروز خاطر آزرده کرده دختر از همه جا بی خبر را؟

.

هر نگاهی که به این فیلم می شود همان سنگی است که به حریم خصوصی و عاشقانه انسانی زده می شود، و ماییم که سنگسار می کنیم روح آزرده آدمی را.

سنگسار اینترنتی زهرا امیر ابراهیمی را محکوم می کنیم.

.

مرتبط:

سیل ما را خواهد برد

جنده اون كسي است كه رابطه ي خصوصي مي فروشه!

بر نمی تابم این لجنزار را!

به ضمیمهء آزادی

مسئله خصوصی یک زن یا حق مسلم ملی ؟

احساس ناامنی

يک شير زن صدايش را بلند کند...

جامعه ای به توان بی نهایت ابتذال

حریم خصوصی ما کجاست؟